Wycena skorygowanych zysków – przewodnik
Wstęp. Wycena skorygowanych zysków porządkuje wynik operacyjny poprzez eliminację zdarzeń jednorazowych. Dlatego ułatwia rozmowy z inwestorem oraz bankiem. Jednak wymaga dyscypliny w dokumentowaniu korekt i rzetelnego doboru mnożnika.
Wycena skorygowanych zysków – cel i zakres
Technika służy szybkiemu oszacowaniu wartości na bazie powtarzalnego wyniku (EBIT/EBITDA). Ponadto wymaga jawnego opisu założeń i spójności z innymi podejściami, np. z przeglądem metod w artykule
metody wyceny przedsiębiorstw – przegląd i porównanie.
Normalizacja wyników: definicje i przykłady
Usuwamy wpływy i koszty incydentalne, nierynkowe świadczenia właścicielskie oraz zdarzenia nadzwyczajne. Zatem otrzymany „oczyszczony” zysk lepiej odzwierciedla potencjał. Co więcej, normalizujemy poziom wynagrodzeń zarządczych do stawek rynkowych.
| Pozycja | Przykład korekty | Skutek |
|---|---|---|
| Zdarzenia jednorazowe | sprzedaż aktywów, szkody losowe | wyłączenie z wyniku |
| Koszty właścicielskie | nierynkowe wynagrodzenia | dostosowanie do rynku |
| Dotacje i tarcze | pomoc incydentalna | eliminacja z bazy |
| Sezonowość | nietypowy rok zaburzający marże | uśrednienie wieloletnie |
Kiedy stosować metodę skorygowanych zysków?
- sprzedaż całości biznesu lub ZCP,
- sukcesja i rozliczenia rodzinne,
- negocjacje z inwestorem lub bankiem,
- postępowania sądowe i odszkodowawcze.
Jeżeli firma dynamicznie zmienia model, technika stanowi etap pośredni. Dlatego warto porównać wynik z podejściem dochodowym opisanym w materiale
jak działa metoda DCF.
Wycena skorygowanych zysków – etapy postępowania
- Dane. Analiza 3–5 lat sprawozdań, w tym sezonowość i zmiany polityki rachunkowości.
- Korekty. Identyfikacja zdarzeń jednorazowych, świadczeń właścicielskich i efektów nierynkowych.
- Baza. Ustalenie „oczyszczonego” EBIT/EBITDA oraz normalizacja marż.
- Mnożnik. Wybór mnożnika i kalibracja na ryzyko, wielkość oraz płynność.
- Testy. Porównanie z innymi podejściami oraz analiza wrażliwości.
Dobór mnożnika i benchmarki rynkowe
Mnożniki zależą od ryzyka, wzrostu i płynności udziałów. Jednak należy je zestawiać z grupą porównawczą. Ponadto przydatne są przeglądy branżowe oraz publikacje o mnożnikach, a w procesach właścicielskich pomocny bywa materiał
wycena udziałów w spółce – omówienie.
Zgodność z IFRS 13 i dokumentacja
IFRS 13 porządkuje pojęcie wartości godziwej i hierarchię danych wejściowych. Zatem w raporcie ujawniamy źródła stawek mnożnikowych, logikę korekt i poziom niepewności. Pełną treść standardu znajdziesz w
IFRS 13 – Fair Value Measurement.
Najczęstsze błędy i jak ich uniknąć
- niepełna eliminacja zdarzeń jednorazowych,
- nieadekwatny mnożnik do profilu ryzyka,
- pominięcie sezonowości,
- brak dokumentacji przyjętych korekt.
Dlatego stosuj jednolite reguły, a w razie wątpliwości odwołuj się do danych rynkowych i porównań sektorowych.
FAQ – pytania praktyczne
Jak szybko policzyć skorygowany zysk?
Ustal bazę EBIT/EBITDA, wyłącz incydentalne pozycje i porównaj marże kilkuletnie. Zatem dopiero potem wybierz mnożnik.
Czy sama technika wystarczy bankowi?
Często tak, natomiast instytucja może zażądać pomocniczego szkicu DCF – dla spójności wyniku.
Podsumowanie i kontakt – wycena skorygowanych zysków
Potrzebujesz raportu do negocjacji, sukcesji albo sporu? Skontaktuj się – przygotujemy obliczenia, dobierzemy mnożnik i przedstawimy testy wrażliwości.